Naam auteur: sowmedia

Zaterdag 29 februari werd mijn vader opgenomen in hospice Dôme. De dagen daarvoor ging het niet meer, hij had veel last van complicaties. Dit was het omslagpunt waarvan we hadden verwacht dat het zou komen, alleen blijven was niet meer verantwoord. Na de slechte diagnose in november 2019 hadden we, op advies van de thuiszorg,

Het gaat zoals het gaat. Daar ben ik inmiddels wel achter gekomen. Mijn naam is Miranda. Ik ben 54 jaar en heb sinds juni 2017 uitgezaaide borstkanker. De afgelopen jaren waren erg onzeker met veel ziekenhuisbezoeken. Ik ben 3x bestraald, heb een borstamputatie gehad en 7 chemokuren. Dit lijkt erg verwoestend maar ik heb die

STIL GEBAAR Meneer op kamer 1 was een stille, teruggetrokken man. Ik voelde me niet onwelkom als ik zijn kamer betrad, maar merkte wel dat veel tekst niet te verwachten was van hem en gepraat over het weer of iets dergelijks waarschijnlijk niet goed zou vallen. Dat is zo mooi van ons hospice: het respect

De kamer van zelfredzaamheid Zachtjes wordt er op de deur geklopt. Een medewerkster van het hospice kijkt om het hoekje om te zien waar de bewoonster van kamer 1 zich op dat moment bevindt.  Vanochtend ligt ze in de relaxstoel te luisteren naar klassieke muziek. Soms ligt ze op bed, maar het kan ook best

Eenvoudig Je wordt geboren. Je leeft.Een tijdje of wat langer.En dan ga je dood. Zo eenvoudig is het. Mijn vader leeft al lang. Hij houdt van het leven, hield van zijn leven.Zijn leven met mijn moeder, mijn zus, mijn broer, met mij en zijn kleinkinderen.Zijn leven met zijn vrienden, collega’s en alle andere geliefden. Mijn moeder,

Op een drukke ochtend als deze – het rooster is nog niet af, de telefoon gaat, er moet nog een vrijwilligersvergadering geregeld worden – ontmoet ik op de gang meneer A. en raak ik met hem in gesprek. Hij wil graag wat aanspraak merk ik. Na even doorvragen geeft hij aan dat hij graag een