Het gaat zoals het gaat. Daar ben ik inmiddels wel achter gekomen.
Mijn naam is Miranda. Ik ben 54 jaar en heb sinds juni 2017 uitgezaaide borstkanker.
De afgelopen jaren waren erg onzeker met veel ziekenhuisbezoeken. Ik ben 3x bestraald, heb een borstamputatie gehad en 7 chemokuren. Dit lijkt erg verwoestend maar ik heb die 3,5 jaar goed doorstaan samen met mijn man Ruud.
In augustus hebben wij nog heerlijk een weekend gefietst op onze e-bikes en leek ik nog wel een tijdje mee te kunnen. Maar 2 weken daarna kreeg ik last van heftige hoofdpijnen die ik niet meer onder controle kreeg. Op zondagochtend 23 augustus ben ik onwel geworden en met de ambulance naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis gebracht. Hier bleek dat ik heel veel vocht in mijn hersenen had waardoor de druk te groot werd.
Ik ben 2 à 3 dagen in een soort van coma geweest. Ik sliep voornamelijk en ben af en toe wel bij kennis geweest maar daar heb ik zelf niets van meegekregen. Toen ik na die 3 dagen enigszins bij kennis was werd ik door de artsen voor een keuze gesteld. Ze dachten dat ik niet lang meer te leven had dus ik moest bepalen of ik mijn laatste dagen thuis of in een hospice wilde doorbrengen.
Mijn man Ruud wilde mij thuis hebben maar ik heb mijn eigen gevoel gevolgd en gekozen voor het laatste en daardoor zit ik nu hier in kamer 3 van Hospice Dôme.
Ik durf achteraf wel te stellen dat dit voor mij de juiste keuze is aangezien ik hier heerlijk tot rust kon komen waardoor ik me langzaam steeds beter ben gaan voelen. Zo goed zelfs dat in overleg met de arts is besloten om voor een levensverlengende therapie te gaan in de vorm van een totale hersenbestraling. Nadat ik 2 van de 5 behandelingen heb gehad kreeg ik te maken met een enorme tegenvaller. Ik ging op een vrijdagochtend, de dag van de 3e behandeling, weer een soort van ‘out’.
Weer 2 à 3 dagen alleen maar slapen en niets eten of drinken. Zelf kan ik me hier wederom bijna niets van herinneren. Na deze 3 dagen begon ik me zowaar weer langzaam beter te voelen met als resultaat dat ik de woensdag daarop gewoon weer ben begonnen om de therapie af te maken. Inmiddels heb ik alle 5 de behandelingen achter de rug en ik moet zeggen; tot nu toe valt het me niet tegen.
Volgens de arts zou de eerste week na de bestralingen het zwaarst worden maar tot dit moment van schrijven, 3 dagen na de laatste behandeling gaat het me best redelijk af.
Wel wat moe maar niet zo extreem als ik gedacht had. Zou het dan toch een keer meezitten?
Ik doe het nu een weekje kalm aan en hoop dat de behandeling aanslaat. En misschien, hoe prettig ik me hier ook voel, misschien kan ik dan over een poosje gewoon naar huis.
Heeft Ruud toch nog zijn zin.