De kamer van zelfredzaamheid
Zachtjes wordt er op de deur geklopt. Een medewerkster van het hospice kijkt om het hoekje om te zien waar de bewoonster van kamer 1 zich op dat moment bevindt.
Vanochtend ligt ze in de relaxstoel te luisteren naar klassieke muziek. Soms ligt ze op bed, maar het kan ook best zo zijn dat ze met iets belangrijks bezig is in de badkamer. Daar moet ze de laatste tijd veelvuldig naartoe. En wat een opgave is dat voor haar. Maar ze doet het nog allemaal zelfstandig.
Want wat is haar leven in 8 maanden veranderd! En wat is ze ziek! Verhuisd naar een andere stad en wonen op een kamer in een hospice. Niet meer boodschappen doen of lekker struinen tussen de spulletjes van de kringloop of zelf je potje koken. Nu zo afhankelijk van anderen.
Dat wat ze nog zelf kan doen verdedigt ze met hand en tand. In de ochtend valt het leven haar het zwaarst en in de loop van de middag beginnen er weer wat zonnestraaltjes door te breken. Wat zijn jullie geduldig met haar, geen moeite is jullie teveel. Ze kan pruttelen, maar dat is haar aard. Even aftasten hoe haar bui is en dan laten jullie haar weer met rust. Want rust is hetgeen mijn moedertje zoekt en lastig kan vinden met al haar gepieker.
Vanmiddag kom ik weer een bakkie koffiedrinken met Tia Maria en slagroom en kijken we samen naar “Escape to the Country”. Dat zijn de momenten waar we beiden van genieten en waar het gepieker van ma even tot rust komt… En zo redden we ons met jullie hulp in “De Kamer der Zelfredzaamheid” (met dank aan Inge voor deze geweldige toepasselijke uitdrukking☺).
Namens de hele familie bedankt voor jullie geweldige zorgen.
PS: Ze vond de boerenkoolstamppot heerlijk!