Op een drukke ochtend als deze – het rooster is nog niet af, de telefoon gaat, er moet nog een vrijwilligersvergadering geregeld worden – ontmoet ik op de gang meneer A. en raak ik met hem in gesprek.
Hij wil graag wat aanspraak merk ik. Na even doorvragen geeft hij aan dat hij graag een rondje buiten zou willen lopen. Is daar misschien tijd voor? Daar gaat het niet om, we maken er tijd voor.
Het lopen buiten gaat langzaam en voorzichtig, maar meneer A. geeft aan dat hij het fijn vindt om buiten te zijn en geniet van de frisse lucht. En daar geniet ik op mijn beurt dan weer van.
Dat soort dingen doen, even naar buiten, even een praatje, samen een kopje koffiedrinken of muziek luisteren wordt vooral gedaan door onze zorgmedewerkers- en vrijwilligers. Deze momenten doen ertoe en geven een stuk ontspanning bij de gasten.
Met elkaar zijn we met regelmaat in gesprek over hoe we nóg meer aandacht aan onze gasten kunnen geven: wat zou iemand nog een keer willen doen of welke herinnering wil iemand misschien nog maken en wat kunnen we hen eventueel nog meer bieden.
Tegelijkertijd weten we dat het er gewoon zijn ook vaak meer dan voldoende is. Het blijft zoeken en aansluiten bij de wensen van onze gasten, zij hebben immers altijd de regie!